Opgroeien als nomade, toch naar school
Tuqa wordt opgevoed als nomade, zoals bij het Kenyaanse volk Boran gebruikelijk is. Lezen en schrijven zijn geen onderdeel van de opvoeding, wel bijvoorbeeld zorgen voor het vee, het weer voorspellen, water vinden en hutten bouwen. Als Tuqa zeven jaar oud is, strijkt de stam neer in de buurt van een missieschool. Tuqa staat twee dagen naar binnen te kijken en wordt dan door de meester uitgenodigd om mee te doen. Vanaf dan “is school het allerleukste dat hij ooit heeft meegemaakt”.
“Ik moet weer naar school”
Na een jaar trekt de stam weer verder. Tuqa wil op school blijven, maar dat is geen optie. Al verder reizend vraagt Tuqa zijn vader dagelijks wanneer hij weer naar school mag, steeds antwoordt zijn vader dat hij geduld moet hebben. Na zo’n drie maanden houdt Tuqa het niet langer; hij pakt z’n rugzak en loopt op goed geluk de honderd kilometer terug naar school. Dán begint zijn schoolcarrière echt, tot en met zijn promoveren nu, in Leiden.
Geleid door innerlijk weten
Waarom raakt dit verhaal mij? Wat ik zo mooi vind, is dat iets in Tuqa hem leidt en hij daarnaar luistert. Zonder te weten hoe verder. Want natuurlijk heeft hij niet nagedacht waar hij gaat wonen, terwijl hij naar school gaat. En hij heeft vast ook niet verzonnen dat hij ooit in Leiden zou promoveren. Nee, wat Tuqa deed (en ik hoop doet) is luisteren naar zijn innerlijk weten. Wat is er aan de orde, wat is er nodig. Zonder zich door zijn hoofd (met zinnetjes als: “ja, maar, je bent een nomade, je vader zal teleurgesteld zijn, waarom zou jij naar school kunnen gaan, terwijl dat voor de rest van jouw stam niet zo is”) te laten tegenhouden. Hij ging gewoon.
Leeuwen redden
Wat het verhaal voor mij compleet maakt, is dat Tuqa nu de leeuwen beschermt waartussen hij opgegroeid is. En doordat hij dezelfde taal – zowel letterlijk, als figuurlijk – spreekt als de lokale bevolking, begrijpen zij elkaar. En zoeken samen naar oplossingen die voor zowel leeuwen als mensen werken. Wat een voorbeeld!
Mijn innerlijk weten. En wat zegt dat van jou?
In 2008 hoorde ik iemand vertellen over Isaac Shapiro. Zonder dat mij bijgebleven is wat er werd verteld, wist ik: “Daar moet ik zijn”. De retraites van Isaac Shapiro hebben vervolgens zo’n tien jaar een belangrijk deel uitgemaakt van mijn leven en mij mede gevormd. Dat ik mijn man daar heb ontmoet, is een mooie bonus!
En wat zegt jouw innerlijk weten? Ik ben benieuwd! Mail mij via peggy@methartenlef.nl, ik wissel graag van gedachten met je. En leuk als je deze tip deelt via één van de onderstaande links.